از پشت اين شيشه ي ترك برداشته، چرا هر روز و هر شب به گريه هايم مي خندي؟

نكند گيس سفيدم تو را به ياد تور سفيدي انداخته است كه آن شب كه از روي صورتم كنار مي رفت، برق به چشم هاي تو و سرخي به گونه هاي من مي افتاد. يا شايد از قياس اين چين و چروك هاي درهم پيشاني ام با چين چين هاي پرشكوه دامن آن شبم خنده ات مي گيرد؟

تو ميخندي و من هر صبح مي نشينم روبه روي خنده ات، و شيشه ي ترك برداشته ي بينمان را با دستمال خيس و شور چشمهايم خوب برق مي اندازم، آنوقت تو درخشانتر مي خندي و من هراسان تر فكر مي كنم كه، چرا مي خندي؟

شايد تو به عقربه هاي عجول زمان مي خندي كه گيس هايم را به افسارشان بسته اند و هر روز كه روي دايره مي چرخند، عمق چاله هاي زير چشمانم را و خميدگي پشتم را تشديد مي كنند؛ و تو انگار نه انگار كه شريك زندگي اي هستي- هر چند كه يك روزه- بي آنكه سهمي از ظلم زمان داشته باشي، همچنان در لباس دامادي ات مغرور مي خندي و چشمهايت را جمع مي كني.

شايد به قِدمت وفاي من ميخندي: به تمام سفره هايي كه سر وقت هر وعده پاي خنده ات پهن شدند و هربار بي آنكه دست به غذايت بزني جمع شدند. به ماليخوليايي كه زن هاي همسايه مي گفتند از همان شب ديوانه ام كرده است و حرف هايي كه مدام پاي در خانه هايشان وقت سبزي پاك كردن ها پشت سرم پچ پچ مي كردند و ختم انعام هايي كه گاهي براي شفايم مي گرفتند. وتو به اندازه ي غصه ي همه ي اين وفاداري ها، ميخندي بي وفا؟

تو به ريشتر هاي زلزله اي ميخندي كه وقتي هنوز پيراهن بلند عروسي به تنم و كت دامادي به تنت بود، با تكان تكان هاي شبانه اش اولين شب زندگيمان را مصادف آخرينش كرد. تو به اين تصادف شوم، و به تنها شب به صبح نكشيده ي اين زندگي ميخندي. و به اين ميخندي كه جاي ساييدن كله قند روي تور بالاي سرمان، سقف به ديوار ساييد و تمام خانه روي سرمان خاك شد. به حجله ي عروس بي داماد و ديوار هاي تازه رنگ زده و جهاز دست نخورده اي ميخندي كه ميان تكه تكه و وسوخته و باقي مانديشان، تا طلوع صبح به دنبال صدايت از زير آوار ، جيغ مي كشيدم.

توي قاب، درست از پشت خنده ات صداي كف زدن ها و كل كشيدن ها، صداي هلهله ي زن ها مي آيد. تو مي خندي و بچه ها پشت سرت كنار حوض باغ مي رقصند و مادرت روي سرشان اسكناس ميريزد. تو مي خندي و عاقد از منتها عليه شانه ي راستت ديده مي شد اگر عكاس كمي مي چرخيد. و يكي از مرد هاي فاميل دف مي زند و جواني ماهرانه ضرب گرفته روي تنبك. تو ميخندي و كنارت در سمت چپ، جايي كه در قاب جا نگرفته است من ايستاده ام و سرم را گرم دسته گل سفيد و صورتي نشان ميدهم، اما در دلم عكاس خنده ات را تحسين مي كنم، و دامنم را ساقدوش ها با شيطنت جمع مي كنند تا در عكس نيفتد...

بيرون از قاب، من نو عروس پير شده ي ماتم گرفته ميان اتاق كم نور ساكتي كه بوي نم گرفتگي و كهنگي پيچيده، در حسرت شب شلوغي كه پشت شيشه است مي گريم، شبي كه بوي اسفند و گلاب ميدهد و صداي ساز از پنجره هاي خانه ي پشت باغش بيرون ريخته است. در حسرت شبي كه تو در آن باقي مانده اي و من با شيشه اي به ضخامت نيم قرن دور افتاده ام، مي گريم. رو به قاب عكس  خاك گرفته ي كوچك شب دامادي ات كه به دوربين لوبيتل دو ي عكاس باشي خنده كرده اي و چشمهايت از برق ناگهاني فلاش جمع شده است، مي گريم. من به طول تمام خنده ات، هنوز هم ميگريم؛ پس بگو چرا ميخندي؟

بگذار ترك اين شيشه را با انگشت هايم آنقدر فشار بدهم تا شيشه بشكند، بگذار تمام شاهرگ هايم را هم تبر شكستن اين شيشه كنم، آنوقت كه شكست لابد بوي اسفند تند مي آيد و صداي آواز بلند مي شود. آن سوي اين شيشه ي ترك برداشته كه باشم، ديگر نخواهم پرسيد كه چرا مي خندي.كنار خنده ات برسم، من هم خواهم خنديد.

حالا كه شيشه به ميان است، پس چرا مي خندي؟

نظرات شما عزیزان:

هستی

ساعت5:15---19 آذر 1391

یادت رفته.... خندیدن حق مسلم ماست...

MJ

ساعت13:46---5 مرداد 1391

اولش غم داشت
یکم خوندم دیگه نخوندم
مرسی

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: